Na twee nederlagen met 11-9 werd nu een 11-9 overwinning geboekt op het derde Lunterense team. Denk en Zet is dit seizoen zeer constant en evenwichtig. We hebben nu samen 80 dampartijen gespeeld en daarmee 80 punten behaald. Drie keer 11-9 winst, ook drie keer 11-9 verlies en tweemaal 10-10. Ook dit keer was het een spannende strijd, waarbij tot op het eind niet duidelijk was of we zouden winnen of verliezen. Dit keer waren Tonny en Tonnie de smaakmakers.

We begonnen met een overwinning van Johan. Hij kreeg de punten in de schoot geworpen toen zijn jonge tegenstander te druistig de aanval naar veld 23 inzette. Via een 3 om 4 haalde Johan een beslissende dam. Gerrit zijn partij ging gelijk op. Zijn tegenstander bood remise aan en Gerrit accepteerde deze na even nadenken. Gerrit wou zijn Abrahamfeestje die avond niet bederven. Karsten maakte zijn debuut, maar moest helaas zijn meerdere erkennen in zijn ook jeugdige tegenstander. Karsten damt denk ik veel met opa, want ook Karsten kon het (net als opa meestal) niet laten om het kerkhofveld te bezetten. Via een 3-om-3 naar dam strafte zijn tegenstander dat af. Karsten vocht dapper door, maar kon het tij niet meer keren. Dinand nam het dit maal op tegen een op papier veel zwakkere tegenstander, maar slaagde er niet in winnend voordeel te krijgen. De partij was aardig in evenwicht, mede doordat Dinand erg lang wachtte met het in het spel brengen van schijf 46, wat duidelijk ten koste ging van de kracht van zijn stand. Remise was dan ook een terecht resultaat.

De mooiste overwinning was die van Tonny Roeterdink tegen mijn oud clubgenoot Evert Evers, een op papier sterke tegenstander. In een ogenschijnlijke iets mindere stand offerde Tonny een schijf om door te breken en bood gelijk remise aan. Dat werd geweigerd. Tonny besloot nog een schijf te offeren en even later zelfs een derde, om vervolgens een zeer sterke dam te halen. Zijn tegenstander plakte nog wel naar dam, door zes schijven weg te geven, maar het overmachtseindspel was wel aan Tonny besteed. Prachtig.

Egbert redde het niet tegen de ervaren Lunterense kopman Arjan van Galen. Egbert omsingelde de voorpost, maar kon niet voorkomen dat zijn stand wat nadeliger werd. Via een offer hoopte hij voldoende te compenseren, maar dat bleek toch onvoldoende voor remise.

Vervolgens haalden zowel Danny als Alfred niet meer dan remise tegen op papier mindere tegenstanders, ondanks betere standen. Danny bouwde een Tsjichov kanon op en kon dat omzetten in gunstig klassiek. Het tempovoordeel was voor hem, als ook een hangschijf van zijn opponent. Toen die ook nog moest offeren, leek winst een kwestie van tijd, maar die werd niet gevonden. Alfred werd verrast door een mooie doorbraak (6 om 4), die hij weliswaar wel had zien aankomen, maar waarvan hij dacht dat die direct verliezend was. Na nog eens de stand bekeken te hebben, bleek dat hij toch winnend voordeel had en dat bleek ook uit de analyse. Maar je moet het achter het bord waarmaken. Toch vreemd gevoel dat je gewonnen staat, als je tegenstander twee dammen heeft en jezelf maar één. Door te snel te zijn, werd toch het winnende punt verspeeld. Dat punt werd echter vakkundig door Tonnie Schutte binnengehaald, maar niet voordat Herman Beuzel remise aantekende. In die partij werd nergens het evenwicht echt verbroken, al werden van beide zijde gewaagde zetten gedaan. Via ruiltjes werd dan de spanning er wel weer uitgehaald.

De tegenstanders hebben tegenwoordig blijkbaar veel respect voor Tonnie Schutte. De Lunterense opponent ruilde volop, ondanks dat hij toch een gelijkwaardige rating had. Tonnie bleek consequent het centrum benutten en wist handig gebruik te maken van de beperkte opbouwkeuze van zijn tegenstander in het eindspel. Toen de tegenstander dacht de remise binnen te hebben met damhalen, had Tonnie er een mooie vang in gevlochten, waardoor we dit keer nipt wonnen in plaats van verloren. Een mooi resultaat.